De visie van Jan Poot sr.

Daarom ben ik ook vanaf het begin van maandlasten uitgegaan. De gemeente vroeg aanvankelijk 15 duizend gulden per bouwkavel. Ik zei tegen de burgemeester: u vraagt te weinig, u zou eigenlijk vijfentwintigduizend moeten vragen maar ik bied u tienduizend. Hij keek me verbaasd aan en zei: dat begrijp ik niets van. Ik legde uit dat hij de kosten voor het onderhoud niet had meeberekend. Als u dat wel zou doen, zei ik, dan zou u op 25 duizend uitkomen, maar dat kunnen de mensen niet betalen, ze kunnen zelfs de vijftienduizend niet betalen. Maar als u akkoord gaat met tienduizend, dan laten we de mensen vijfendertig gulden per maand betalen voor het onderhoud van het park en van de wegen. Dat kan dan later worden verhoogd tot vijfenveertig of vijfenvijftig gulden per maand.

Het plan van Poot werkte. De gemeente Leusden gaf Poot de vrije hand om het stedenbouwkundige plan van het woonpark op te stellen en samen met o.a. stedenbouwkundige Daan Zuiderhoek en architect Henk Klunder ging Poot aan de slag. Poot Sr.: ‘Ik wilde een woonpark ontwikkelen waarvan de oppervlakte voor ten minste tweederde uit groen en water zou bestaan. De eengezinshuizen zouden veel privacy moeten bieden en verder wilde ik pleinen realiseren waarop kinderen veilig konden spelen. Ten behoeve van de veiligheid werd gekozen voor doodlopende pleinen met gebogen vormen en groen in het midden, zodat geen doorgaand verkeer zou ontstaan. Verder wilde ik gemeenschappelijke voorzieningen opnemen, zoals een zwembad en een tennisveld.’

Eerder bouwde Poot in Gouda en Delft een serie flatwoningen, ook met een zwembad. Poot heeft iets met zwemmen. In de zestiger en zeventiger jaren was Jan Poot een fanatieke waterpolospeler die speelde in het nationale Nederlandse zevental. Hij zag de sociale functie die een zwembad voor een woonwijk kon vervullen en dus nam hij zwembaden op in zijn plannen. Maar in Gouda was men bang dat dames en heren in badkleding in de lift zouden stappen en dat andere flatbewoners daar aanstoot aan zouden kunnen nemen. Ook was de gemeente bang dat een wijkzwembad ten koste zou gaan van het bezoek aan de gemeentebaden. Jan Poot Sr.: ‘Ik zei, dat is niet waar, het stimuleert juist het interesse voor zwemmen, en voor elkaar. En het liftprobleem hebben we opgelost door vlakbij het zwembad omkleedcabines te bouwen waar men zich kon omkleden.’

Wat de wijk uniek maakt is het feit dat de bewoners zowel eigenaar als beheerder van het park, plein, zwembad, tennisbaan en het avontureneiland zijn. Poot: ‘Ik denk dan ook dat mensen prima in staat zijn om hun eigen wijk te beheren, en dat is ook wel gebleken. De wijk is nog steeds een succes. De kinderen van de eerste generatie bewoners kiezen, nu zij zelf kinderen krijgen, bewust voor deze wijk. In 2005 werd de wijk door de Stichting Jantje Beton uitgeroepen tot meest kindvriendelijke woonwijk in Nederland.’

(tekst Rob Groot)

Reeds bij het gereedkomen van de eerste 120 woningen heeft Eurowoningen volwassen bomen geplant. Binnen 20 jaar zag men door de bomen de woningen niet meer. Hoewel oorspronkelijk weiland is hier dus werkelijk sprake van wonen tussen de bomen. Binnen 4 maanden waren de eerste 4 woningen van een serie van 120 woningen gereed en zelfs als modelwoning ingericht. Elke verdieping was anders ingericht, zodat kopers de keuze hadden uit veel mogelijkheden.

Eurowoningen heeft kort daarna een tweede woonpark in Doorwerth in de gemeente Renkum gesticht en daarbij het gemeentelijk stedenbouwkundige plan van de bekende stedenbouwkundige Prof. Samuel van Embden grondig gewijzigd. Dat bestond voor 100% uit ca. 1.000 flats, heel saai en traditioneel in lange lijnen evenwijdig aan elkaar. Het bos daartussen moest daarvoor gekapt worden. Eurowoningen heeft dat omgezet in 1.500 woningen waarvan 1.000 appartementen met ruime woonbalkons en 500 eengezinswoningen. Daartussen bestaan grote verschillen zowel in omvang als indeling. Dat is te danken aan het feit dat sommige eengezinshuizen als het ware een hap nemen uit de aangrenzende woning, welke daardoor minder kamers heeft dan haar voorganger. Nog groter zijn de verspringende woningen met 3 in plaats van 2 verdiepingen eveneens met balkons aan de voor- en achterkant. Er is dus een grote variatie zowel in aantal kamers als indeling. De achterzijde van de woningen grenst aan het bos. Aan de voorzijde zijn er carports aan een ruim plein.

Tenslotte heeft Bouwfonds Nederlandse Gemeenten eigenaar van een grondstuk in Enschede met een capaciteit van 1.000 woningen, geen gebiedsontwikkelaar en dus zonder ervaring met woonparken, Eurowoningen uitgenodigd als partner. Resultaat van deze joint venture was Park Stokhorst. Bij deze 3 woonparken is het in Nederland gebleven. Leusden was baanbrekend en is model zowel voor het skistation Valmorel als voor Chipshol Park- Rijk (300.000 m² bvo) bij Schiphol.”